ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
«…..Ο άνθρωπος θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα του θανάτου, γιατί είναι το μοναδικό νοήμον ον που έχει τις ικανότητες να εξουσιάζει, να μεταχειρίζεται, να διαχειρίζεται, να χρησιμοποιεί, να παρεμβαίνει, να τροποποιεί, να ανακαλύπτει, να συνθέτει, να αναλύει, να διαλύει, να ανασυνθέτει και γενικά να δημιουργεί έναν καινούργιο δικό του κόσμο. Όταν λοιπόν αυτό το μοναδικό και ικανότατο ον, που δρα ως γεννημένος ελεύθερος δημιουργός, μπορεί να χρησιμοποιεί, να παραβλέπει ή και να τροποποιεί φυσικούς νόμους και κανόνες, δημιουργώντας δικούς του κώδικες αξιών, δεν μπορεί να αποδεχθεί τον ερχομό του τέλους αυτής της πορείας ή ότι αυτό το τέλος μπορεί να έρχεται ερήμην του, δηλ. όπως σε όλα τα άλλα όντα του πλανήτη. Η αδυναμία αντιμετώπισης του θανάτου ως ένα ελεγχόμενο φυσικό φαινόμενο, που να μπορεί με κάποιον τρόπο να αποφευχθεί ή και να τροποποιηθεί, πέρα από την αγωνία για τη σημασία του καθαυτού γεγονότος, δημιουργεί στον άνθρωπο και το αίσθημα της αδικίας κι ενός μάταιου κι ανεκπλήρωτου αγώνα ζωής. Όταν αυτός, που βιώνει τη καθημερινότητά του στα «φυσικά» πλαίσια του οικονομοτεχνικού συστήματος του κόσμου του, κατορθώσει στη διάρκεια του βίου του ν’ αποκτήσει πράγματα αξίας και να πετύχει ατομικούς στόχους που τον «ανεβάζουν» κοινωνικά, αντί να έχει τον χρόνο για να χαρεί και να απολαύσει τα επιτεύγματά του, έρχεται ο θάνατος και τον τελειώνει ολοκληρωτικά.
Αυτός θα μπορούσε ν’ αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα, και να μην υπάγεται στη χρονικότητα της βιωματικής ολοκλήρωσης ενός οποιουδήποτε άλλου όντος. Γιατί αυτός δεν μπορεί να έχει παρόμοια βιολογική σταδιακή πορεία ανάπτυξης μ’ ένα φρούτο, για παράδειγμα. Γιατί το φρούτο, όπως και κάθε άλλο ον, έχει ως μοναδικό σκοπό εύρεσης στον κόσμο τη πορεία προς την ολοκλήρωσή του, δηλ. την ωριμότητα για την αναπαραγωγή και τον θάνατο. Ενώ αυτός διαβιώνει σ’ έναν δικό του κόσμο, τον οποίο έχει δομήσει έτσι ώστε ποτέ να μην είναι ορατό το τέλος της πορείας, μια και ποτέ δεν σταματάνε οι προκλήσεις και οι επιθυμίες για καινούργιες αποκτήσεις και κατακτήσεις. Γιατί η δική του ωρίμανση και ολοκλήρωση δεν έχει να κάνει τόσο με την αναπαραγωγή του, αλλά με την ύπαρξή του ως ένα μοναδικό νοήμον ον, στο οποίο η διαδικασία γήρανσης του σώματος και των αισθήσεων, αν δεν σταματούσε, έπρεπε τουλάχιστον ν’ ακολουθεί τη γήρανση απ’ τον χορτασμό του πνεύματος. Γιατί το Είναι του, ως δομημένο πάνω στις μοναδικές δυνατότητες του γνωρίζειν και κατανοείν, δεν μπορεί να έχει για κύριο σκοπό ύπαρξης άλλον πέρα από μια συνεχή ανάπτυξη και εξέλιξη αυτών των δυνατοτήτων, στα πλαίσια ανάπτυξης και εξέλιξης του κόσμου που έχει ο ίδιος δημιουργήσει. Γιατί αν ο θάνατος σημαίνει την ολοκλήρωση του σκοπού και της εξέλιξης του όλου βιωματικού κύκλου των άλλων όντων, γι’ αυτόν δεν σημαίνει καμία τέτοια ολοκλήρωση παρά μόνο το ακατανόητο και βίαιο σταμάτημα μιας διαρκούσας εξέλιξης…….»