Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία και η επιστήμη, έχουν ασχοληθεί επανειλημμένα με την πρωταρχική ανάγκη για την ύπαρξη νοήματος στην ζωή.

Η ανάγκη αυτή είναι πρωταρχική, γιατί, όπως αναφέρει και η επιστήμη της ψυχολογίας, ο άνθρωπος, ως ένα απόλυτα ξεχωριστό ον, που έχει λογικό κι επίγνωση της ύπαρξής του, δεν αρκείται στην απλή κάλυψη των αναγκών επιβίωσης, αλλά επιζητεί ταυτόχρονα και την ικανοποίηση των ψυχολογικών του αναγκών, που αφορούν την ύπαρξη νοήματος στη ζωή του.

Όμως, η ικανοποίηση αυτών των αναγκών δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, γιατί αφορά άμεσα την σχέση του κάθε ανθρώπου με ό,τι τον περιβάλλει και ειδικότερα την αντίληψη που έχει για την σχέση του με τον άλλο ή τους άλλους ανθρώπους. Η επίγνωση του ότι χωρίς την θέλησή του ήρθε στη ζωή και χωρίς την θέλησή του θα φύγει απ’ αυτή, δημιουργεί τα υπαρξιακά ερωτήματα και την αίσθηση της ατομικής μοναξιάς, που οδηγεί στην αναζήτηση της σχέσης με τον άλλο ή τους άλλους ανθρώπους.

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα και ο τρόπος της σχέσης με τους άλλους δεν αποτελούν φυσικά δεδομένα, όπως η εξέλιξη της ανάπτυξης του σώματος, αλλά εξαρτώνται από το ψυχολογικό γίγνεσθαι του κάθε ανθρώπου.

Αυτό το ψυχολογικό γίγνεσθαι προσδιορίζεται από την στάση του ανθρώπου απέναντι στην ίδια του την ζωή και από τις προτεραιότητες που υπάρχουν στο αξιακό σύστημα που ακολουθεί.

Ενώ η εποχή μας προσφέρει αφθονία υλικών αγαθών και η ενσωμάτωση της τεχνολογίας στην ζωή μας έχει δώσει την δυνατότητα της άμεσης πληροφόρησης και της επαφής με πολλούς ανθρώπους από όλες τις χώρες του πλανήτη, εν τούτοις η αίσθηση της μοναξιάς έχει μεγαλώσει και η πληθώρα των υλικών ικανοποιήσεων δεν μπορεί να καλύψει την αίσθηση του κενού και του ανικανοποίητου των αναγκών της ψυχής.

Έχει διαπιστωθεί λοιπόν ότι, ο βιομηχανοκεντρικός πολιτισμός μας δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες και να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα της ψυχής, κι ότι η επιδίωξη του υπερκαταναλωτισμού δεν είναι παρά μια εκδήλωση απελπισίας για την κάλυψη του κενού, αφού η έλλειψη πραγματικού νοήματος ζωής είναι πλέον η νόσος της εποχής μας, που έχει σημαντικά ψυχοσωματικά επακόλουθα με τραγικές συνέπειες πολλές φορές.

Φυσικά δεν μπορούμε να εξαντλήσουμε το θέμα σ’ ένα μικρό άρθρο, αλλά αρκεστήκαμε σε μερικές επισημάνσεις, αφού είναι πλέον αποδεκτό ότι όλες οι υλικές αξίες είναι μικρής διάρκειας και ταχείας ανάλωσης και δεν μπορούν να καλύψουν την επιτακτική ανάγκη για την ύπαρξη νοήματος στην ζωή.

Μόνο οι πνευματικές αξίες μπορούν να καλύψουν και να ικανοποιήσουν αυτή την πρωταρχική ανάγκη, και, όσο κι αν φαντάζει δύσκολο, εκεί πρέπει να στραφούμε για να έχουμε πραγματική ομορφιά ζωής.

Ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο.