Στο βιβλίο αυτό υπάρχει μια ποιητική σύζευξη μεταξύ των κόσμων του πραγματικού και του φανταστικού.

Πέντε Νηρηίδες νύμφες, η Ερατώ, η Γλαυκή, η Μελίτη, η Θάλεια και η Αμφιτρίτη, εμφανίζονται σαν φασματικές υπάρξεις σε μια ερημική ακτή και η κάθε μια αναφέρεται στον σκοπό της ύπαρξής της, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα τις αντιφάσεις που επικρατούν στον κόσμο των ανθρώπων. Το παρακάτω πρώτο ποίημα της συλλογής μας εισάγει στην "σύλληψη" της όλης ιδέας, που εξελίσσεται με τα υπόλοιπα 29 ποιήματα του βιβλίου:

"Σε γιαλούς ερημικούς βρίσκονται οι φεγγαρόπετρες/ που χρόνοι και καιροί τους έδωσαν μορφές/ σαν κρυψώνες νηρηίδων νυμφών μυστικές/// Τις νύχτες της πανσέληνου μπορεί κάποιος να τις βρει/ μια και μόνο τότε, αυτός που τις αναζητεί/ ψιθύρους και μυστικά μπορεί να ψαχανεμισθεί/// Έτσι, νύχτα βρέθηκα να περπατώ σ' ακτή ερημική/ μεσ' τις σκιές, σαν φεγγαριού σκιά/ οι νύμφες, με πρώτη την Ερατώ που θέλησε να φανεί/ ζήτησαν να βγουν απ' της κρυψώνας τους την ερημιά/// Τις άκουσα, και με καρφί χοντρό και με πινέλο λεπτό/ μα πιο πολύ με πίστη και θέληση γι' αυτό/ έχω τώρα δικό τους αποτύπωμα μοναδικό/ να κοιτάζει ακίνητο κι εκστατικό/ τον κόσμο των ανθρώπων, τον αντιφατικό."

Οι μορφές των νυμφών έχουν ζωγραφιστεί πάνω σε θαλασσόπετρες και οι φωτογραφίες αυτών των έργων βρίσκονται στην αρχή κάθε ενότητας ποιημάτων, που αναφέρονται και σε καταστάσεις της ανθρώπινης καθημερινότητας, γιατί, όπως είναι γνωστό, πολλές αλήθειες λέγονται μέσα από τους μύθους.